Het is geen geheim dat de wetgeving van veel landen bijzonder streng is met betrekking tot drugs die, zelfs in theorie, lichamelijke of geestelijke afhankelijkheid kunnen veroorzaken. Bovendien is het bijzonder intolerant voor specifieke klassen van drugs - pijnstillers, psychostimulerende middelen en verdovingsmiddelen, maar sluit het de ogen voor de aanwezigheid van het schadelijke fenobarbital in de vrije verkoop (als onderdeel van sommige gecombineerde kalmerende middelen).
We zullen je vertellen over gevallen waarin medicijnen die legaal waren illegaal werden en vervolgens terugkeerden in de klinische praktijk.
Lange tijd konden artsen niet veilig fentanylpleisters of opioïde pijnstillers voorschrijven: de verantwoordelijkheid was te groot en de bureaucratische procedure te omslachtig.
Interessant genoeg zijn verdovende (opioïde) pijnstillers in de vorm van pleisters in veel landen gebruikelijk. Zelfs als de drug in deze vorm in handen valt van iemand die echt "high" wil worden of zelfs verslaafd is, zal het hem niet helpen om de ontwenningsverschijnselen weg te nemen en de langverwachte opioïde high te krijgen. Het is een feit dat de snelheid waarmee fentanyl vrijkomt in de bloedsomloop erg langzaam is, en eenvoudige en thuis te gebruiken methoden omhet"van de pleister te isoleren" zijn op dit moment nog niet bekend.
We zullen je vertellen over gevallen waarin medicijnen die legaal waren illegaal werden en vervolgens terugkeerden in de klinische praktijk.
Lange tijd konden artsen niet veilig fentanylpleisters of opioïde pijnstillers voorschrijven: de verantwoordelijkheid was te groot en de bureaucratische procedure te omslachtig.
Interessant genoeg zijn verdovende (opioïde) pijnstillers in de vorm van pleisters in veel landen gebruikelijk. Zelfs als de drug in deze vorm in handen valt van iemand die echt "high" wil worden of zelfs verslaafd is, zal het hem niet helpen om de ontwenningsverschijnselen weg te nemen en de langverwachte opioïde high te krijgen. Het is een feit dat de snelheid waarmee fentanyl vrijkomt in de bloedsomloop erg langzaam is, en eenvoudige en thuis te gebruiken methoden omhet"van de pleister te isoleren" zijn op dit moment nog niet bekend.
Fencyclidine
Veel drugs die momenteel verboden zijn, zijn "modeldrugs" bij het beschrijven van bepaalde farmacologische processen of fenomenen.
Zo werd fencyclidine (ook bekend als sernyl, ook bekend als P*****) 15 jaar lang (van 1950 tot 1965) gebruikt voor algehele anesthesie. Later werd het verwijderd uit routinematig klinisch gebruik, maar het bleef in de experimentele farmacologie bestaan als een stof die in bepaalde hoeveelheden een acute psychose veroorzaakt, die niet te onderscheiden is van de psychose bij schizofrenie (hierover werd met name geschreven door R. Garey en E. Luby).
In zijn artikel gebruikte Garey de term "schizofrenomimetisch" - een stof waarvan de effecten erg lijken op de symptomen van schizofrenie. Dit begrip muteerde verder in "psychotomimetisch" - een stof die een psychose imiteert (van welke aard dan ook), en later werd deze term samen met het woord "psychedelisch" gebruikt.
Veel drugs die momenteel verboden zijn, zijn "modeldrugs" bij het beschrijven van bepaalde farmacologische processen of fenomenen.
Zo werd fencyclidine (ook bekend als sernyl, ook bekend als P*****) 15 jaar lang (van 1950 tot 1965) gebruikt voor algehele anesthesie. Later werd het verwijderd uit routinematig klinisch gebruik, maar het bleef in de experimentele farmacologie bestaan als een stof die in bepaalde hoeveelheden een acute psychose veroorzaakt, die niet te onderscheiden is van de psychose bij schizofrenie (hierover werd met name geschreven door R. Garey en E. Luby).
In zijn artikel gebruikte Garey de term "schizofrenomimetisch" - een stof waarvan de effecten erg lijken op de symptomen van schizofrenie. Dit begrip muteerde verder in "psychotomimetisch" - een stof die een psychose imiteert (van welke aard dan ook), en later werd deze term samen met het woord "psychedelisch" gebruikt.
LSD
De jaren 1950 en 1960 schonken de mensheid niet alleen fencyclidine, maar ook LSD. Ook dit woord had lange tijd geen negatieve bijklank. Ronald A. Sandison deed bijvoorbeeld onderzoek naar het klinisch gebruik van LSD en schreef een zeer interessant boek met een gedetailleerde beschrijving van de symptomen van een door drugs veroorzaakte psychose bij het gebruik van psychomimetische stoffen (1964).
Al vroeg in zijn onderzoekscarrière werden de psychedelische effecten van LSD beschreven onder gecontroleerde omstandigheden en in aanwezigheid van artsen. Daarnaast injecteerden psychiaters in de klinieken zichzelf met 100 mcg van de substantie en vertelden over hun ervaringen. Na de tripgingende psychiaters "met succes over tot de orde van de dag": stel je voor, je bevindt je in een psychiatrisch ziekenhuis en de dokter komt net zelf terug in de realiteit!
De psychiaters ontdekten dat LSD anders werkt op gezonde mensen en patiënten met neuroses en neurose-achtige stoornissen: de laatsten hadden meer negatieve symptomen en werden vijf keer vaker waargenomen dan gezonde mensen.
De jaren 1950 en 1960 schonken de mensheid niet alleen fencyclidine, maar ook LSD. Ook dit woord had lange tijd geen negatieve bijklank. Ronald A. Sandison deed bijvoorbeeld onderzoek naar het klinisch gebruik van LSD en schreef een zeer interessant boek met een gedetailleerde beschrijving van de symptomen van een door drugs veroorzaakte psychose bij het gebruik van psychomimetische stoffen (1964).
Al vroeg in zijn onderzoekscarrière werden de psychedelische effecten van LSD beschreven onder gecontroleerde omstandigheden en in aanwezigheid van artsen. Daarnaast injecteerden psychiaters in de klinieken zichzelf met 100 mcg van de substantie en vertelden over hun ervaringen. Na de tripgingende psychiaters "met succes over tot de orde van de dag": stel je voor, je bevindt je in een psychiatrisch ziekenhuis en de dokter komt net zelf terug in de realiteit!
De psychiaters ontdekten dat LSD anders werkt op gezonde mensen en patiënten met neuroses en neurose-achtige stoornissen: de laatsten hadden meer negatieve symptomen en werden vijf keer vaker waargenomen dan gezonde mensen.
In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, geneest LSD schizofrenie niet, maar verergert het de symptomen ervan.
Daarnaast beschreef Ronald A. Sandison langdurige psychoses na een enkele inname van de stof, waarbij patiënten van gedrag veranderden.
Maar recenter werk heeft een meer algemene definitie toegevoegd die de nawerkingen van LSD op de lange termijn beschrijft: langdurige hallucinogeen-geïnduceerde perceptuele stoornis (HPPD). Deze conditie omvat niet alleen gedragsstoornissen, maar ook een "visueel sneeuweffect": personen die LSD hebben gebruikt, kunnen een "korrelig filmeffect" ervaren (of, zoals de proefpersonen het uitdrukten, een "TV-interferentie-effect"). Dit ziet er ongeveer zo uit.
Daarnaast beschreef Ronald A. Sandison langdurige psychoses na een enkele inname van de stof, waarbij patiënten van gedrag veranderden.
Maar recenter werk heeft een meer algemene definitie toegevoegd die de nawerkingen van LSD op de lange termijn beschrijft: langdurige hallucinogeen-geïnduceerde perceptuele stoornis (HPPD). Deze conditie omvat niet alleen gedragsstoornissen, maar ook een "visueel sneeuweffect": personen die LSD hebben gebruikt, kunnen een "korrelig filmeffect" ervaren (of, zoals de proefpersonen het uitdrukten, een "TV-interferentie-effect"). Dit ziet er ongeveer zo uit.
Dus welk klinisch gebruik kan LSD hebben, zogenaamd het veiligste psychedelische middel? Paradoxaal genoeg is deze stof in sommige gevallen in staat om angststoornissen niet te verergeren, maar juist te behandelen.
Tegenwoordig onderzoeken wetenschappers in Zwitserland, de geboorteplaats van de "vader" van LSD, Albert Hoffman, of de stof kan worden gebruikt als kalmerend middel bij somatisch gezonde mensen en bij mensen die palliatieve zorg ondergaan (bijvoorbeeld in de terminale stadia van kanker).
Dit klinische onderzoek wordt uitgevoerd volgens alle regels van de evidence-based geneeskunde. Het is placebogecontroleerd, met een strenge selectie van vrijwilligers en "blindering" - niemand, inclusief medisch personeel en patiënten, zal weten wie de fopspeen kreeg en wie het actieve ingrediënt.
Dit onderzoek zal tot 2025 duren, waarna de resultaten gepubliceerd zullen worden en als ze positief blijken te zijn, zou LSD in veel landen in de psychiatrische praktijk geïntroduceerd kunnen worden. Ze onderzoeken ook of LSD kan worden gebruikt om clusterhoofdpijn te behandelen, een extreem pijnlijke vorm van migraine.
Tegenwoordig onderzoeken wetenschappers in Zwitserland, de geboorteplaats van de "vader" van LSD, Albert Hoffman, of de stof kan worden gebruikt als kalmerend middel bij somatisch gezonde mensen en bij mensen die palliatieve zorg ondergaan (bijvoorbeeld in de terminale stadia van kanker).
Dit klinische onderzoek wordt uitgevoerd volgens alle regels van de evidence-based geneeskunde. Het is placebogecontroleerd, met een strenge selectie van vrijwilligers en "blindering" - niemand, inclusief medisch personeel en patiënten, zal weten wie de fopspeen kreeg en wie het actieve ingrediënt.
Dit onderzoek zal tot 2025 duren, waarna de resultaten gepubliceerd zullen worden en als ze positief blijken te zijn, zou LSD in veel landen in de psychiatrische praktijk geïntroduceerd kunnen worden. Ze onderzoeken ook of LSD kan worden gebruikt om clusterhoofdpijn te behandelen, een extreem pijnlijke vorm van migraine.
Van een medicijn om de bloedstolling te verhogen tot een remedie voor PTSS
Laten we teruggaan naar het begin van de twintigste eeuw. De wolken van de komende oorlog pakten zich samen boven Europa, werkende vrouwen en aristocraten stierven vaak aan bloedingen en er waren geen effectieve bloedstelpende medicijnen. En toen kwam de bloedstelpende drug hydrastinine, waarvan MDMA (methyleendioxymethamfetamine) een halfproduct is.
Lange tijd werd MDMA beschouwd als een onnodig reactieproduct, totdat chemicus Max Oberlin in 1927 besloot om de fysiologische effecten van de stof te onthullen.
Niet alleen herhaalde hij de synthese uit het Merck patent, maar blijkbaar testte hij ook daadwerkelijk de effecten: hij vermeldde "effecten op de pupilgrootte" nog vóór Alexander Shulgin [een Amerikaanse chemicus die MDMA en andere psychedelica synthetiseerde en bestudeerde].
Bovendien was het Amerikaanse leger vóór Shulgin ook geïnteresseerd in MDMA. In 1953 financierden ze onderzoek naar de effecten van de stof en de resultaten van deze tests werden pas in de jaren 70 vrijgegeven. Zelfs professionele historici kunnen geen exacte datum geven waarop mensen voor het eerst MDMA gingen gebruiken.
Laten we teruggaan naar het begin van de twintigste eeuw. De wolken van de komende oorlog pakten zich samen boven Europa, werkende vrouwen en aristocraten stierven vaak aan bloedingen en er waren geen effectieve bloedstelpende medicijnen. En toen kwam de bloedstelpende drug hydrastinine, waarvan MDMA (methyleendioxymethamfetamine) een halfproduct is.
Lange tijd werd MDMA beschouwd als een onnodig reactieproduct, totdat chemicus Max Oberlin in 1927 besloot om de fysiologische effecten van de stof te onthullen.
Niet alleen herhaalde hij de synthese uit het Merck patent, maar blijkbaar testte hij ook daadwerkelijk de effecten: hij vermeldde "effecten op de pupilgrootte" nog vóór Alexander Shulgin [een Amerikaanse chemicus die MDMA en andere psychedelica synthetiseerde en bestudeerde].
Bovendien was het Amerikaanse leger vóór Shulgin ook geïnteresseerd in MDMA. In 1953 financierden ze onderzoek naar de effecten van de stof en de resultaten van deze tests werden pas in de jaren 70 vrijgegeven. Zelfs professionele historici kunnen geen exacte datum geven waarop mensen voor het eerst MDMA gingen gebruiken.
Alexander Shulgin, die de "vader van MDMA" wordt genoemd, begon pas in de jaren 70 serieus onderzoek te doen naar de effecten van de stof.
Toen raakten ook psychothe*****uten geïnteresseerd in de stof, maar ze probeerden het gebruik ervan niet te sensationaliseren, hoewel psycholoog Leo Zeff een zeer positieve beschrijving gaf van de effecten. De stof verliet echter de grenzen van laboratoria en ziekenhuizen en werd een van de "basisfundamenten" van de opkomende rave-cultuur.
Helaas resulteerde ongecontroleerd gebruik van de stof vaak in overdoses en de distributie van partijen van lage kwaliteit.Het gebruik van MDMA begon onder mensen die dit niet zouden moeten doen buiten het kantoor van een psychiater, bijvoorbeeld mensen met neurotische stoornissen.
De psychothe*****utische mogelijkheden van MDMA werden uitvoerig onderzocht door de Amerikaanse psychiaters en psychothe*****uten Debbie Harlow, Alice Ager en Rick Doblin. De laatste was ook medeoprichter van MAPS, de Multidisciplinaire Associatie voor de Studie van Psychedelica.
Doblin voert een pro-drugsbeleid niet vanuit het perspectief van een sociaal activist of wie dan ook, maar vanuit het perspectief van iemand die aan Harvard promoveerde op de sociale gevolgen en juridische aspecten van het reguleren van de circulatie van psychoactieve stoffen.
Toen raakten ook psychothe*****uten geïnteresseerd in de stof, maar ze probeerden het gebruik ervan niet te sensationaliseren, hoewel psycholoog Leo Zeff een zeer positieve beschrijving gaf van de effecten. De stof verliet echter de grenzen van laboratoria en ziekenhuizen en werd een van de "basisfundamenten" van de opkomende rave-cultuur.
Helaas resulteerde ongecontroleerd gebruik van de stof vaak in overdoses en de distributie van partijen van lage kwaliteit.Het gebruik van MDMA begon onder mensen die dit niet zouden moeten doen buiten het kantoor van een psychiater, bijvoorbeeld mensen met neurotische stoornissen.
De psychothe*****utische mogelijkheden van MDMA werden uitvoerig onderzocht door de Amerikaanse psychiaters en psychothe*****uten Debbie Harlow, Alice Ager en Rick Doblin. De laatste was ook medeoprichter van MAPS, de Multidisciplinaire Associatie voor de Studie van Psychedelica.
Doblin voert een pro-drugsbeleid niet vanuit het perspectief van een sociaal activist of wie dan ook, maar vanuit het perspectief van iemand die aan Harvard promoveerde op de sociale gevolgen en juridische aspecten van het reguleren van de circulatie van psychoactieve stoffen.
Nadat MDMA halverwege de jaren tachtig werd verboden, namen farmacologen de stof vreemd genoeg weer op - nu gewapend met modernere technieken om de toxiciteit te beoordelen. Sindsdien is er een theorie over de neurotoxiciteit van MDMA ontstaan die zowel voor- als tegenstanders heeft - en beide kanten hebben argumenten die worden ondersteund door experimenteel onderzoek. Tegelijkertijd zijn beide partijen van mening dat de methodologieën van de tegenstanders voor het beoordelen van de effecten van de stof onjuist zijn.
Er worden nuklinische proeven gedaan met MDMA-Assisted Psychotherapy (MDMA). In dit geval verschilt het innemen van MDMA van het gebruik onder luid techno en EBM in die zin dat het onder toezicht staat van een psychiater of psychothe*****ut.
De specialisten beoordelen eerst de fysieke en mentale toestand van de patiënt (ze controleren voornamelijk of de patiënt geen ernstige cardiovasculaire en mentale aandoeningen heeft die MDMA kan verergeren).
MAPS test MDMA ook als hulpmiddel voor patiënten met een posttraumatische stressstoornis (PTSS, een officieel klinisch onderzoeksregister). Soortgelijke tests worden ook uitgevoerd in het Universitair Ziekenhuis Basel in Zwitserland.
Er worden nuklinische proeven gedaan met MDMA-Assisted Psychotherapy (MDMA). In dit geval verschilt het innemen van MDMA van het gebruik onder luid techno en EBM in die zin dat het onder toezicht staat van een psychiater of psychothe*****ut.
De specialisten beoordelen eerst de fysieke en mentale toestand van de patiënt (ze controleren voornamelijk of de patiënt geen ernstige cardiovasculaire en mentale aandoeningen heeft die MDMA kan verergeren).
MAPS test MDMA ook als hulpmiddel voor patiënten met een posttraumatische stressstoornis (PTSS, een officieel klinisch onderzoeksregister). Soortgelijke tests worden ook uitgevoerd in het Universitair Ziekenhuis Basel in Zwitserland.
Cannabis
En hoe gaat het met een van de meest gebruikte en controversiële drugs, marihuana? Moeilijk: Met de hulp van evidence-based geneeskunde probeert marihuana een eigen plekje te veroveren in de behandeling van verschillende ziekten.
De eerder genoemde Rick Doblin was een van de eersten die een rigoureus, systematisch onderzoek uitvoerde dat het gebruik van marihuana en op marihuana gebaseerde medicinale vormen rechtvaardigde: ze helpen braken en misselijkheid te voorkomen bij kankerpatiënten.
Het artikel, dat in 1991 werd gepubliceerd in het gezaghebbende medische tijdschrift Journal of Clinical Oncology, eindigde met de volgende conclusies: ongeveer de helft van de oncologen raadde hun patiënten op de een of andere manier aan marihuana te gebruiken om hun symptomen te verlichten. Hetzelfde percentage artsen zou bereid zijn om medicijnen op basis van marihuana voor te schrijven aan een kankerpatiënt in nood.
Er bestaat immers geen consensus over de effecten van langdurig medisch en recreatief marihuanagebruik.De auteurs van een overzichtspublicatie, die zelfs is opgenomen in de Cochrane review database (een soort hoogste gerechtshof in de wereld van evidence-based medicine), stellen dat er een lichte afname in cognitief vermogen is waargenomen bij marihuanagebruikers.
Aan de andere kant kun je in de conclusies van het artikel lezen dat er door wetenschappers geen antipsychotisch effect is gevonden bij medicinaal marihuanagebruik. Aan het eind verwijzen de onderzoekers naar het feit dat er op dit moment niet genoeg klinische studies zijn om aan alle bewijsvereisten te voldoen. Maar een Anglo-Canadees team van wetenschappers vond een verhoogde kans op depressie bij cannabisgebruikers.
En hoe gaat het met een van de meest gebruikte en controversiële drugs, marihuana? Moeilijk: Met de hulp van evidence-based geneeskunde probeert marihuana een eigen plekje te veroveren in de behandeling van verschillende ziekten.
De eerder genoemde Rick Doblin was een van de eersten die een rigoureus, systematisch onderzoek uitvoerde dat het gebruik van marihuana en op marihuana gebaseerde medicinale vormen rechtvaardigde: ze helpen braken en misselijkheid te voorkomen bij kankerpatiënten.
Het artikel, dat in 1991 werd gepubliceerd in het gezaghebbende medische tijdschrift Journal of Clinical Oncology, eindigde met de volgende conclusies: ongeveer de helft van de oncologen raadde hun patiënten op de een of andere manier aan marihuana te gebruiken om hun symptomen te verlichten. Hetzelfde percentage artsen zou bereid zijn om medicijnen op basis van marihuana voor te schrijven aan een kankerpatiënt in nood.
Er bestaat immers geen consensus over de effecten van langdurig medisch en recreatief marihuanagebruik.De auteurs van een overzichtspublicatie, die zelfs is opgenomen in de Cochrane review database (een soort hoogste gerechtshof in de wereld van evidence-based medicine), stellen dat er een lichte afname in cognitief vermogen is waargenomen bij marihuanagebruikers.
Aan de andere kant kun je in de conclusies van het artikel lezen dat er door wetenschappers geen antipsychotisch effect is gevonden bij medicinaal marihuanagebruik. Aan het eind verwijzen de onderzoekers naar het feit dat er op dit moment niet genoeg klinische studies zijn om aan alle bewijsvereisten te voldoen. Maar een Anglo-Canadees team van wetenschappers vond een verhoogde kans op depressie bij cannabisgebruikers.
Dus zelfs onder medische professionals is er een voortdurende discussie over de effecten van langdurig gebruik van marihuana en op marihuana gebaseerde medicijnen. Desondanks wordt dronabinol (ook bekend als marinol), een synthetisch mengsel van stoffen in marihuana, in de Verenigde Staten gebruikt voor de behandeling van hiv-gemedieerde anorexia en voor onderhoudstherapie bij kankerpatiënten.
Dus waar komt het op neer? Wat zijn de effecten van marihuana die gebruikt kunnen worden in de geneeskunde?
Cannabinoïden hebben vrij sterke ontstekingsremmende en reumatoïde effecten.
Onderzoek naar de behandeling van dergelijke ziekten wordt uitgevoerd aan de Universiteit van Aalborg, Denemarken, en het Queen Elizabeth II Health Sciences Centre in Halifax, Canada.
De ontstekingsremmende effecten van marihuana zijn ook in twijfel getrokken door sommige teams van wetenschappers. Onderzoeken hebben aangetoond dat THC, het belangrijkste werkzame bestanddeel, juist de activiteit van een enzym verhoogt dat betrokken is bij de productie van ontstekingsbevorderende factoren. Ditzelfde mechanisme kan overigens ook de cognitieve vaardigheden van marihuanagebruikers verminderen.
Het klinisch significante anti-reumatoïde effect van marihuana is bewezen, maar de mechanismen zijn nog steeds niet helemaal duidelijk.
Bij mensen zijn er verschillende biochemische routes die actief kunnen zijn bij ontstekingen, en welke door THC zodanig wordt beïnvloed dat dit pathologische proces volledig wordt onderdrukt, is niet helemaal duidelijk.
Lees meer over dit onderwerp.
Bij mensen zijn er verschillende biochemische routes die actief kunnen zijn bij ontstekingen, en welke door THC zodanig wordt beïnvloed dat dit pathologische proces volledig wordt onderdrukt, is niet helemaal duidelijk.
Lees meer over dit onderwerp.
- Moustafa A, Salama M, Peak R, Tindle R, Salem A, Keri S, Mohamed W. (2017). Interactions between cannabis and schizophrenia in humans and rodents - dit is een vrij gedetailleerd literatuuroverzicht, waarin de blinde vlekken van onderzoek naar het mogelijke verband tussen cannabinoïdengebruik en de ontwikkeling van schizofrenie worden belicht. Er wordt bijvoorbeeld expliciet op gewezen dat er tot op heden gelijktijdig studies zijn die met evenveel stelligheid zowel een verergering van de productieve symptomen van schizofrenie (delirium, hallucinaties) als geen effect op deze kant van de ziekte aantonen.Interessant genoeg is de situatie met negatieve symptomatologie (katatonie, apathie) vergelijkbaar: er zijn publicaties die dit punt zowel bevestigen als ontkennen. De auteurs van de review, die de gegevens van vele klinische onderzoeken samenvatten, zijn echter nog steeds geneigd te geloven dat cannabisgebruik een risicofactor is voor psychische aandoeningen.
- Ian Hamilton. Cannabis, psychosis and schizophrenia: unravelling a complex interaction (2017) -een andere kijk op het probleem van het verband tussen marihuanagebruik en psychische aandoeningen. Professor Ian Hamilton van de York University gelooft dat de neiging om cannabis te gebruiken juist een beschermende reactie op stress is.
- Ortiz-Medina M, Perea M, Torales J, Ventriglio A, Vitrani G, Aguilar L, Roncero C. Cannabisgebruik en de ontwikkeling van psychose of schizofrenie (2018) - een ander perspectief op het mogelijke verband tussen marihuanagebruik en psychische stoornissen kan worden geïllustreerd door een onderzoek dat stelt dat marihuana het risico op psychose alleen verdubbelt bij mensen die er aanvankelijk vatbaar voor zijn.