De wijdverspreide decriminalisering van drugs is niet zo gek als het misschien lijkt.
Proloog
Een lange blanke man in een spijkeroverhemd staat voor een fornuis. De camera volgt zijn hand, die in het eierdoosje grijpt en zich dan terugtrekt, waardoor een gietijzeren koekenpan zichtbaar wordt.
Nadat hij oogcontact heeft gemaakt met de camera, wijst hij naar het ei - "That's your brain". Hij wijst naar de braadpan. "Dat zijn de drugs".
Met één gespierde hand slaat hij het ei in de hete pan. Het sijpelt en knettert terwijl hij de koekepan naar beneden slaat. "Dat zijn je hersenen aan de drugs".
De camera gaat weer omhoog naar zijn blik. "Nog vragen?"
Er is misschien nog nooit in de geschiedenis van de mensheid een moment geweest waarop de angst die gepaard gaat met het evalueren van het ontbijt zo'n diepgaande invloed heeft gehad op de geest van jonge mensen. De commercial uit 1987, een baanbrekende campagne gefinancierd door de non-profit Partnership for a Drug-Free America, illustreert hoe de VS het drugsprobleem al tientallen jaren benadert: met bangmakerij, straffen en criminalisering die vooral minderheden treft.
Dit kan echter veranderen. Tijdens de verkiezingen van 2020 namen zes staten en het District of Columbia hervormingsinitiatieven aan op het gebied van drugwetgeving. De meeste daarvan gingen over cannabis, dat nu gedecriminaliseerd, gelegaliseerd of in proces van decriminalisering is (vanaf dit schrijven augustus 2024). Oregon, bekend om zijn liberale wetten en problemen met politiegeweld, springt eruit.
In die staat legaliseerde de goedkeuring van Measure 110 het bezit van elke drug in hoeveelheden die nodig zijn voor persoonlijk gebruik - minder dan een gram heroïne, minder dan 40 eenheden LSD en tot 40 oxycodon pillen, onder andere. Het creëerde ook een systeem van gratis drugsbehandeling voor iedereen die dat wilde. De nieuwe wet werd eerder van kracht in sommige rechtsgebieden, maar werd officieel van kracht voor de hele staat op 1 februari.
"Als het ergens moest gebeuren, dan is Oregon de logische keuze", merkt Katherine Neal Harris op, een onderzoeker van het drugbeleid aan de Rice University. De staat staat hoog op de federale lijst van druggebruik en drugmisbruik en probeert het probleem al jaren aan te pakken. In 1973 werd het de eerste staat die cannabis decriminaliseerde.
Onderzoekers op het gebied van volksgezondheid, verslaving en criminologie en progressieve politici hopen dat de recente overwinning een beslissende ommekeer betekent in de houding van het publiek tegenover mensen die drugs gebruiken.
"Dit hele DARE-gedoe, deze hele sfeer heeft nooit gewerkt. We weten dat het nooit heeft gewerkt " - zegt Jacob Borodowski, onderzoeker drugsbeleid aan de Universiteit van Washington School of Medicine. "Je hoeft geen expert te zijn om alle problemen te zien die veroorzaakt worden door de manier waarop we in dit land met drugs omgaan.
De vooringenomenheid van de oorlog tegen drugs
"Dit hele DARE-gedoe, deze hele sfeer heeft nooit gewerkt. We weten dat het nooit heeft gewerkt " - zegt Jacob Borodowski, onderzoeker drugsbeleid aan de Universiteit van Washington School of Medicine. "Je hoeft geen expert te zijn om alle problemen te zien die veroorzaakt worden door de manier waarop we in dit land met drugs omgaan.
De vooringenomenheid van de oorlog tegen drugs
"Amerika's grootste vijand in de Verenigde Staten is drugsverslaving " - zei president Richard Nixon in 1971 in een toespraak waarin hij de term "oorlog tegen drugs" bedacht.
In het begin richtte zijn regering een groot deel van haar financiering op het terugdringen van de vraag, d.w.z. het behandelen van mensen die verslaafd waren aan drugs en het voorlichten van mensen over de mogelijke gevolgen van drugsgebruik. Na verloop van tijd veranderde de retoriek van Nixon echter en werd de inspanning duidelijk militanter, met meer nadruk op het gebruik van opsluiting om het gebruik te beteugelen.
In zijn toespraak van oktober 1982 beloofde president Ronald Reagan miljoenen dollars aan anti-drugsfinanciering, bewerend dat het zou helpen om de "Amerikaanse epidemie" van misdaad aan te pakken. Hij merkte op dat misdaad "het leven van meer dan 20.000 Amerikanen per jaar eist , bijna een derde van de huishoudens in het land treft en resulteert in een financieel verlies van ongeveer 8,8 miljard dollar per jaar". Gedurende zijn presidentschap en de 38 jaar die daarop volgden, bleven misdaad en drugs nauw verbonden in de Amerikaanse politiek en het publieke bewustzijn, hoewel het echte verband tussen de twee misschien eerder een gevolg is van de criminalisering van drugs dan van de substanties zelf.
Toch heeft de oorlog tegen drugs niet voldaan aan de verwachtingen voor een veiligere en gezondere maatschappij. Een half miljoen mensen in de VS zitten momenteel opgesloten voor drugovertredingen, waaronder 49% van de federale gevangenen. Ondertussen sterven er elk jaar nog steeds meer dan 60.000 mensen aan overdoses en duiken er steeds meer roofzuchtige afkickcentra op om te azen op kwetsbare mensen en hun families.
Hakik Virani, een arts en verslavingsspecialist aan de Universiteit van Alberta in Canada, stelt dat deze negatieve gevolgen geen vergissing waren maar een patroon. Drugswetten, zegt hij, "waren nooit bedoeld om mensen te helpen stoppen met het gebruiken van middelen", maar eerder om bepaalde bevolkingsgroepen uit te sluiten. Mensen die gemarginaliseerd worden langs raciale, klasse-, seksuele of andere lijnen krijgen het zwaarst te verduren door het criminele drugbeleid, ook al is het drugsgebruik in alle demografische groepen vergelijkbaar.
Een voorbeeld is het historische verschil in straffen voor crackcocaïne en poedercocaïne, die chemisch gezien in wezen dezelfde drug zijn in verschillende vormen. Het soort dat wordt gesnoven, cocaïnehydrochloride, is een poedervorm van extracten van cocabladeren vermengd met een stof die het minder zuiver maakt. Crackcocaïne wordt gemaakt door cocaïnehydrochloride te koken met zuiveringszout en een kleine hoeveelheid water totdat het "stenen" vormt die gerookt kunnen worden. Dit proces verandert de chemische samenstelling van cocaïne, maar verandert de psychoactieve eigenschappen niet.
Crackcocaïne zorgt, door de manier waarop het wordt gebruikt, voor een snellere en intensere high. Dit kan in verband worden gebracht met een hoge afhankelijkheid, omdat de snelle werking frequent gebruik bevordert. Vanwege de complexiteit van het bestuderen van illegale middelen en het gebrek aan gegevens onder het politieverbod, is er echter weinig wetenschappelijk bewijs over dit onderwerp.
Het gebrek aan informatie heeft politici er niet van weerhouden om een anti-crack vooroordeel aan te nemen. De Anti-Drug ***** Act van 1986 stelde veel strengere straffen in voor het bezit van crack in vergelijking met poedercocaïne. Je kon bijvoorbeeld dezelfde straf krijgen voor 5 gram crack als voor 500 gram poeder.
Er zat geen logica in het feit dat de straf voor crack vele malen zwaarder was dan voor lichte cocaïne. Het had te maken met wie in die tijd crack gebruikte en verkocht: meestal arme zwarte gemeenschappen in grote steden.
De Fair Sentencing Act van 2010 bracht het verschil in strafmaat terug van 100:1 naar 18:1, maar het bestaat nog steeds. Het beleid uit de tijd van Nixon en Reagan heeft een onevenredig grote impact gehad op zwarte Amerikanen. Volgens de Drug Policy Alliance maken zwarte en Latino gevangenen ongeveer 80% uit van de federale gevangenissen en bijna 60% van de staatsgevangenissen. Hierdoor heeft ongeveer één op de 13 zwarte volwassenen geen stemrecht door wetten die het stemrecht van criminelen beperken.
Het gebrek aan informatie heeft politici er niet van weerhouden om een anti-crack vooroordeel aan te nemen. De Anti-Drug ***** Act van 1986 stelde veel strengere straffen in voor het bezit van crack in vergelijking met poedercocaïne. Je kon bijvoorbeeld dezelfde straf krijgen voor 5 gram crack als voor 500 gram poeder.
Er zat geen logica in het feit dat de straf voor crack vele malen zwaarder was dan voor lichte cocaïne. Het had te maken met wie in die tijd crack gebruikte en verkocht: meestal arme zwarte gemeenschappen in grote steden.
De Fair Sentencing Act van 2010 bracht het verschil in strafmaat terug van 100:1 naar 18:1, maar het bestaat nog steeds. Het beleid uit de tijd van Nixon en Reagan heeft een onevenredig grote impact gehad op zwarte Amerikanen. Volgens de Drug Policy Alliance maken zwarte en Latino gevangenen ongeveer 80% uit van de federale gevangenissen en bijna 60% van de staatsgevangenissen. Hierdoor heeft ongeveer één op de 13 zwarte volwassenen geen stemrecht door wetten die het stemrecht van criminelen beperken.
Over het algemeen is het huidige systeem inefficiënt. In 2019 gaf de federale overheid 34,6 miljard dollar per jaar uit om drugsgebruik onder controle te houden. In de afgelopen 40 jaar is er meer dan 1 biljoen dollar uitgegeven aan drugscontrole, maar het gebruik blijft stijgen. Uit een onderzoek uit 2018, gepubliceerd in het tijdschrift Science, bleek dat het aantal doden door overdoses de afgelopen 40 jaar exponentieel is gestegen.
Omdat er weinig is gedaan om de opioïdenverslavingsepidemie, die begon met legale toegang tot geneesmiddelen, in te dammen, is de crisis snel gegroeid. Opioïden doodden 47.600 mensen in de VS in 2018, goed voor de meerderheid van de 67.300 gemelde sterfgevallen door overdoses.
Veel experts geloven dat de opioïde-epidemie, die witte drugsverslaving op de voorgrond heeft geplaatst, heeft geholpen om de publieke perceptie van drugsgebruikers te veranderen en de levensvatbaarheid van nieuw beleid, zoals het ballotage-initiatief van Oregon, heeft vergroot.
Decriminalisering is slechts de eerste stap
Als het gaat om de impact van de oorlog tegen drugs op zwarte Amerikanen, zal het simpelweg veranderen van de wet niet genoeg zijn om de schade ongedaan te maken.
Kaise Jama, uitvoerend directeur van de sociale rechtvaardigheidsorganisatie Unite Oregon, zei in een interview met The Marshall Project: "Onderdrukkingssystemen vinden altijd manieren om zwarte en bruine mensen naar de gevangenis te sturen". Hoewel maatregel 110 een stap voorwaarts is, benadrukte Jama dat gegevens uit Oregon laten zien dat wetshandhaving zich zal blijven richten op raciale minderheden. Volgens gegevens uit 2018 van de American Civil Liberties Union worden zwarte mensen in Oregon 1,8 keer zo vaak gearresteerd voor cannabisbezit als blanken, ook al is de drug in 2014 gelegaliseerd. Ondertussen vormen zwarte mensen slechts 2 procent van de bevolking van de staat, maar 10 procent van de gevangenispopulatie.
Maatregel 110 benadrukt hoe drugswetten bijdragen aan systemisch racisme, door te erkennen dat "het criminaliseren van drugs onevenredig veel schade toebrengt aan arme mensen en gekleurde mensen". Het decriminaliseren van alle drugs elimineert vooroordelen die geassocieerd worden met verschillende substanties, zoals verschillen in houding ten opzichte van vormen van cocaïne.
Als het gaat om de impact van de oorlog tegen drugs op zwarte Amerikanen, zal het simpelweg veranderen van de wet niet genoeg zijn om de schade ongedaan te maken.
Kaise Jama, uitvoerend directeur van de sociale rechtvaardigheidsorganisatie Unite Oregon, zei in een interview met The Marshall Project: "Onderdrukkingssystemen vinden altijd manieren om zwarte en bruine mensen naar de gevangenis te sturen". Hoewel maatregel 110 een stap voorwaarts is, benadrukte Jama dat gegevens uit Oregon laten zien dat wetshandhaving zich zal blijven richten op raciale minderheden. Volgens gegevens uit 2018 van de American Civil Liberties Union worden zwarte mensen in Oregon 1,8 keer zo vaak gearresteerd voor cannabisbezit als blanken, ook al is de drug in 2014 gelegaliseerd. Ondertussen vormen zwarte mensen slechts 2 procent van de bevolking van de staat, maar 10 procent van de gevangenispopulatie.
Maatregel 110 benadrukt hoe drugswetten bijdragen aan systemisch racisme, door te erkennen dat "het criminaliseren van drugs onevenredig veel schade toebrengt aan arme mensen en gekleurde mensen". Het decriminaliseren van alle drugs elimineert vooroordelen die geassocieerd worden met verschillende substanties, zoals verschillen in houding ten opzichte van vormen van cocaïne.
Hoewel experts maatregel 110 zien als het begin van een bredere verandering, wijzen ze ook op de noodzaak om de straffen te herzien voor degenen die nog steeds opgesloten zitten voor bezit, dat nu geen misdrijf meer is. Dit is al gedaan in Oklahoma en Californië voor cannabis. Oregon heeft elk jaar duizenden veroordelingen voor misdrijven.
Een achtergronddocument van de Drug Policy Alliance (DPA), die Measure 110 promootte, schetst hoe het drugsbeleid van Oregon de komende twee jaar zal veranderen. Vanaf 1 februari 2021 zijn drugs officieel gedecriminaliseerd en is het proces begonnen om een behandelingssysteem op te zetten dat wordt gefinancierd door cannabisbelastingen. DPA voorspelt dat deze belastingen tegen het einde van het jaar meer dan $100 miljoen aan financiering zullen opleveren en tegen oktober zal elke jurisdictie een behandelingscentrum hebben. Tegen 2022 zal er extra geld uit besparingen op het strafrecht naar het systeem worden gesluisd.
Een achtergronddocument van de Drug Policy Alliance (DPA), die Measure 110 promootte, schetst hoe het drugsbeleid van Oregon de komende twee jaar zal veranderen. Vanaf 1 februari 2021 zijn drugs officieel gedecriminaliseerd en is het proces begonnen om een behandelingssysteem op te zetten dat wordt gefinancierd door cannabisbelastingen. DPA voorspelt dat deze belastingen tegen het einde van het jaar meer dan $100 miljoen aan financiering zullen opleveren en tegen oktober zal elke jurisdictie een behandelingscentrum hebben. Tegen 2022 zal er extra geld uit besparingen op het strafrecht naar het systeem worden gesluisd.