Εδώ και καιρό υπάρχει μια συζήτηση μεταξύ των επιστημόνων σχετικά με το τι συμβαίνει σε ένα άτομο μετά τη λήψη ψυχεδελικών ναρκωτικών. Η εμπειρία αυτή μπορεί να οφείλεται, τουλάχιστον εν μέρει, στο φαινόμενο placebo, που βασίζεται στην πεποίθηση ότι η χρήση ψιλοκυβίνης ή κεταμίνης μετασχηματίζει σε κάποιο βαθμό την αντίληψη.
Ο Boris D. Heifitz, αναπληρωτής καθηγητής αναισθησιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, διερευνά αυτό το ερώτημα στο πλαίσιο της εργαστηριακής του έρευνας με στόχο τον εντοπισμό των διεργασιών που συμβαίνουν στο μυαλό και τον εγκέφαλο όταν καταναλώνονται ψυχεδελικά. Διερευνά κατά πόσο οι ενίοτε δραματικά μεταβαλλόμενες εμπειρίες τους που αλλάζουν τη ζωή τους οφείλονται σε χημικές αλλαγές, σε βιωματικές πραγματικότητες και κατά πόσο είναι νοητικές και υποκειμενικές.
Αυτές οι επιδράσεις, όπως αποδεικνύεται, μπορεί να οφείλονται σε πιο σύνθετους παράγοντες από μια απλή βιοχημική αντίδραση σε ουσίες που επηρεάζουν, για παράδειγμα, τους υποδοχείς σεροτονίνης του εγκεφάλου.
Ο Dr. Heifitz μοιράζεται την πολυετή εργασία του με στόχο την κατανόηση της φύσης της ψυχεδελικής εμπειρίας.
Ο Boris D. Heifitz, αναπληρωτής καθηγητής αναισθησιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, διερευνά αυτό το ερώτημα στο πλαίσιο της εργαστηριακής του έρευνας με στόχο τον εντοπισμό των διεργασιών που συμβαίνουν στο μυαλό και τον εγκέφαλο όταν καταναλώνονται ψυχεδελικά. Διερευνά κατά πόσο οι ενίοτε δραματικά μεταβαλλόμενες εμπειρίες τους που αλλάζουν τη ζωή τους οφείλονται σε χημικές αλλαγές, σε βιωματικές πραγματικότητες και κατά πόσο είναι νοητικές και υποκειμενικές.
Αυτές οι επιδράσεις, όπως αποδεικνύεται, μπορεί να οφείλονται σε πιο σύνθετους παράγοντες από μια απλή βιοχημική αντίδραση σε ουσίες που επηρεάζουν, για παράδειγμα, τους υποδοχείς σεροτονίνης του εγκεφάλου.
Ο Dr. Heifitz μοιράζεται την πολυετή εργασία του με στόχο την κατανόηση της φύσης της ψυχεδελικής εμπειρίας.
Προχωράμε προς μια καλύτερη κατανόηση των μηχανισμών δράσης των ψυχεδελικών ουσιών, ιδίως στο πλαίσιο των θεραπευτικών εφαρμογών; Καθίσταται δυνατή η αξιοποίηση αυτών των μεταμορφωτικών εμπειριών για τη θεραπεία των ψυχικών διαταραχών;
Παρά το μεγάλο χρονικό διάστημα που ασχολήθηκε με τον τομέα, εξακολουθούσε να αντιμετωπίζει το δυσεπίλυτο πρόβλημα της μελέτης των ψυχεδελικών. Ο Heifitz βρήκε ένα πολύ χρήσιμο σχήμα που χωρίζει το ερώτημα αυτό σε τρεις κατηγορίες.
Η πρώτη κατηγορία αφορά τις βιοχημικές επιδράσεις του ναρκωτικού, οι οποίες έχουν να κάνουν με τη βασική λειτουργία του εγκεφάλου - την αλληλεπίδραση των χημικών ουσιών με τους κυτταρικούς υποδοχείς. Αυτό συμβαίνει είτε το άτομο έχει επίγνωση των επιδράσεων του ναρκωτικού είτε όχι.
Η επόμενη κατηγορία είναι οι συνειδητές εμπειρίες που περιλαμβάνουν αλλαγές στην αντίληψη, ζωηρά, παραισθησιογόνα και έκτακτα συναισθήματα. Αυτές οι εμπειρίες συνδέονται συνήθως με τη λήψη του ναρκωτικού, αλλά είναι δύσκολο να προσδιοριστεί αν οι αλλαγές στη διάθεση ή την προοπτική ήταν αποτέλεσμα του ναρκωτικού ή ένα βιωματικό μέρος από μόνο του.
Η τρίτη κατηγορία περιλαμβάνει όλες τις πτυχές της συνολικής εμπειρίας που είναι ανεξάρτητες από το ναρκωτικό ή το ταξίδι, γνωστές ως μη ναρκωτικοί παράγοντες. Πρόκειται για αυτό που ο ψυχολόγος και υπέρμαχος των ψυχεδελικών Timothy Leary ονόμασε "στάση και περιβάλλον". Πόσο επηρεάζουν η διάθεση και το περιβάλλον σας τα αποτελέσματά σας; Αυτή η κατηγορία περιλαμβάνει προσδοκίες βελτίωσης, όπως καταστάσεις κατάθλιψης, προσδοκώμενες εμπειρίες, επίπεδα στρες και περιβάλλον. Αγγίζει επίσης το στάδιο της ενσωμάτωσης, μετά το οποίο οι έντονες εμπειρίες νοηματοδοτούνται και ενσωματώνονται στην καθημερινή ζωή.
Παρά το μεγάλο χρονικό διάστημα που ασχολήθηκε με τον τομέα, εξακολουθούσε να αντιμετωπίζει το δυσεπίλυτο πρόβλημα της μελέτης των ψυχεδελικών. Ο Heifitz βρήκε ένα πολύ χρήσιμο σχήμα που χωρίζει το ερώτημα αυτό σε τρεις κατηγορίες.
Η πρώτη κατηγορία αφορά τις βιοχημικές επιδράσεις του ναρκωτικού, οι οποίες έχουν να κάνουν με τη βασική λειτουργία του εγκεφάλου - την αλληλεπίδραση των χημικών ουσιών με τους κυτταρικούς υποδοχείς. Αυτό συμβαίνει είτε το άτομο έχει επίγνωση των επιδράσεων του ναρκωτικού είτε όχι.
Η επόμενη κατηγορία είναι οι συνειδητές εμπειρίες που περιλαμβάνουν αλλαγές στην αντίληψη, ζωηρά, παραισθησιογόνα και έκτακτα συναισθήματα. Αυτές οι εμπειρίες συνδέονται συνήθως με τη λήψη του ναρκωτικού, αλλά είναι δύσκολο να προσδιοριστεί αν οι αλλαγές στη διάθεση ή την προοπτική ήταν αποτέλεσμα του ναρκωτικού ή ένα βιωματικό μέρος από μόνο του.
Η τρίτη κατηγορία περιλαμβάνει όλες τις πτυχές της συνολικής εμπειρίας που είναι ανεξάρτητες από το ναρκωτικό ή το ταξίδι, γνωστές ως μη ναρκωτικοί παράγοντες. Πρόκειται για αυτό που ο ψυχολόγος και υπέρμαχος των ψυχεδελικών Timothy Leary ονόμασε "στάση και περιβάλλον". Πόσο επηρεάζουν η διάθεση και το περιβάλλον σας τα αποτελέσματά σας; Αυτή η κατηγορία περιλαμβάνει προσδοκίες βελτίωσης, όπως καταστάσεις κατάθλιψης, προσδοκώμενες εμπειρίες, επίπεδα στρες και περιβάλλον. Αγγίζει επίσης το στάδιο της ενσωμάτωσης, μετά το οποίο οι έντονες εμπειρίες νοηματοδοτούνται και ενσωματώνονται στην καθημερινή ζωή.
Είναι χρήσιμο να εξετάσετε κάθε μία από αυτές τις κατηγορίες ξεχωριστά, καθώς κάθε μία παρουσιάζει έναν βαθμό ανεξαρτησίας. Στόχος είναι να γίνει κάθε μία από αυτές τις κατηγορίες όσο το δυνατόν πιο συγκεκριμένη, ώστε να γίνει βαθύτερη κατανόηση της κάθε πτυχής.
Πώς ξεκίνησε η μελέτη;
Στη μελέτη μας, διεξήγαμε ένα πείραμα στο οποίο στους συμμετέχοντες με κατάθλιψη χορηγήθηκε κεταμίνη υπό γενική αναισθησία. Στόχος ήταν να απομονώσουμε τη βιοχημική επίδραση του φαρμάκου, αποκλείοντας τη συνειδητή εμπειρία, και να διαπιστώσουμε αν βελτιώνει την κατάσταση των καταθλιπτικών ασθενών.
Επιδιώξαμε να απαντήσουμε σε ένα σημαντικό ερώτημα: τι ακριβώς συμβάλλει στη βελτίωση της κατάστασης του ατόμου - η ίδια η ουσία ή η εμπειρία της;
Μια πιθανή προσέγγιση είναι η τροποποίηση του φαρμάκου ώστε να εξαλειφθεί η υποκειμενική εμπειρία. Ωστόσο, αυτό είναι μια μακρά διαδικασία. Ως αναισθησιολόγος, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τη γενική αναισθησία για να καταστείλω τη συνειδητή αντίληψη των ψυχικών επιδράσεων που σχετίζονται με την κεταμίνη, τις οποίες πολλοί θεωρούν βασικές για την αντικαταθλιπτική της δράση.
Πώς ξεκίνησε η μελέτη;
Στη μελέτη μας, διεξήγαμε ένα πείραμα στο οποίο στους συμμετέχοντες με κατάθλιψη χορηγήθηκε κεταμίνη υπό γενική αναισθησία. Στόχος ήταν να απομονώσουμε τη βιοχημική επίδραση του φαρμάκου, αποκλείοντας τη συνειδητή εμπειρία, και να διαπιστώσουμε αν βελτιώνει την κατάσταση των καταθλιπτικών ασθενών.
Επιδιώξαμε να απαντήσουμε σε ένα σημαντικό ερώτημα: τι ακριβώς συμβάλλει στη βελτίωση της κατάστασης του ατόμου - η ίδια η ουσία ή η εμπειρία της;
Μια πιθανή προσέγγιση είναι η τροποποίηση του φαρμάκου ώστε να εξαλειφθεί η υποκειμενική εμπειρία. Ωστόσο, αυτό είναι μια μακρά διαδικασία. Ως αναισθησιολόγος, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τη γενική αναισθησία για να καταστείλω τη συνειδητή αντίληψη των ψυχικών επιδράσεων που σχετίζονται με την κεταμίνη, τις οποίες πολλοί θεωρούν βασικές για την αντικαταθλιπτική της δράση.
Συνεργαστήκαμε στενά με τους ψυχιάτρους Laura Heck και Alan Schatzberg της Ιατρικής Σχολής του Στάνφορντ και σχεδιάσαμε τη μελέτη μας ώστε να ανταποκρίνεται στα πρότυπα προηγούμενων μελετών κεταμίνης τα τελευταία 15 χρόνια.
Επιλέξαμε ένα παρόμοιο δείγμα συμμετεχόντων - άτομα με μέτρια έως σοβαρή κατάθλιψη που δεν είχαν καταφέρει να βελτιωθούν από άλλες θεραπείες. Χρησιμοποιήσαμε τα ίδια ερωτηματολόγια και την ίδια δόση κεταμίνης.
Η κύρια διαφορά ήταν ότι οι συμμετέχοντες υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση ισχίου, γόνατος ή κήλης και τους χορηγήσαμε μια τυπική δόση του αντικαταθλιπτικού κεταμίνης κατά τη διάρκεια της αναισθησίας. Επειδή οι ασθενείς βρίσκονταν υπό αναισθησία και δεν μπορούσαν να γνωρίζουν αν είχαν πάρει το φάρμακο, η μελέτη μας ήταν η πρώτη τυφλή δοκιμή της κεταμίνης.
Παραδόξως, η ομάδα του εικονικού φαρμάκου που δεν έλαβε κεταμίνη παρουσίασε επίσης βελτίωση που δεν διέφερε από εκείνες που έλαβαν το φάρμακο. Σχεδόν το 60% των ασθενών είδαν τα συμπτώματά τους να μειώνονται στο μισό και το 30% παρουσίασαν πλήρη ύφεση της μείζονος καταθλιπτικής διαταραχής τους. Οι ασθενείς αυτοί υπέφεραν για χρόνια και το αποτέλεσμα αποτέλεσε μεγάλη έκπληξη. Κατά κάποιον τρόπο, η μελέτη μπορεί να θεωρηθεί αποτυχημένη, επειδή δεν μπορέσαμε να εντοπίσουμε διαφορές μεταξύ των ομάδων.
Επιλέξαμε ένα παρόμοιο δείγμα συμμετεχόντων - άτομα με μέτρια έως σοβαρή κατάθλιψη που δεν είχαν καταφέρει να βελτιωθούν από άλλες θεραπείες. Χρησιμοποιήσαμε τα ίδια ερωτηματολόγια και την ίδια δόση κεταμίνης.
Η κύρια διαφορά ήταν ότι οι συμμετέχοντες υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση ισχίου, γόνατος ή κήλης και τους χορηγήσαμε μια τυπική δόση του αντικαταθλιπτικού κεταμίνης κατά τη διάρκεια της αναισθησίας. Επειδή οι ασθενείς βρίσκονταν υπό αναισθησία και δεν μπορούσαν να γνωρίζουν αν είχαν πάρει το φάρμακο, η μελέτη μας ήταν η πρώτη τυφλή δοκιμή της κεταμίνης.
Παραδόξως, η ομάδα του εικονικού φαρμάκου που δεν έλαβε κεταμίνη παρουσίασε επίσης βελτίωση που δεν διέφερε από εκείνες που έλαβαν το φάρμακο. Σχεδόν το 60% των ασθενών είδαν τα συμπτώματά τους να μειώνονται στο μισό και το 30% παρουσίασαν πλήρη ύφεση της μείζονος καταθλιπτικής διαταραχής τους. Οι ασθενείς αυτοί υπέφεραν για χρόνια και το αποτέλεσμα αποτέλεσε μεγάλη έκπληξη. Κατά κάποιον τρόπο, η μελέτη μπορεί να θεωρηθεί αποτυχημένη, επειδή δεν μπορέσαμε να εντοπίσουμε διαφορές μεταξύ των ομάδων.
Από αυτό συμπεραίνω ότι τα αποτελέσματά μας δεν παρέχουν σαφή κατανόηση των μηχανισμών δράσης της κεταμίνης. Αντίθετα, υπογραμμίζουν τη σημασία των μη φαρμακευτικών παραγόντων στη θεραπεία, η οποία αναφέρεται σε αυτό που συχνά αναφέρεται ως φαινόμενο placebo. Ο όρος αυτός καλύπτει μια ποικιλία φαινομένων, από τη χρήση ζαχαρωδών χαπιών μέχρι χειρουργικούς χειρισμούς.
Στην περίπτωσή μας, μπορεί να σχετίζεται με την προεγχειρητική προετοιμασία και την αλληλεπίδραση με ασθενείς που δεν έχουν συνηθίσει να έχουν κάποιον που ενδιαφέρεται για την ψυχική τους κατάσταση.
Τι συζητήσατε με τους συμμετέχοντες στη μελέτη;
Συζητήσαμε μαζί τους εκτενώς, ακούγοντας τις ιστορίες τους και γνωρίζοντάς τους καλύτερα. Πιστεύω ότι ένιωσαν ότι πραγματικά τους είδαν και τους άκουσαν, κάτι που πολλοί ασθενείς δεν βιώνουν πριν από τη χειρουργική επέμβαση. Αυτό μου θυμίζει τα στάδια προετοιμασίας για την ψυχεδελική έρευνα. Οι συμμετέχοντες και στις δύο ομάδες είχαν κίνητρο να συμμετάσχουν.
Στη δική μας μελέτη, ενημερώθηκαν ότι συμμετείχαν στη δοκιμή της θεραπευτικής επίδρασης του φαρμάκου και ότι είχαν 50% πιθανότητα να το λάβουν. Στη συνέχεια ήρθε η σημαντική στιγμή, η ίδια η χειρουργική επέμβαση, η οποία είναι ένα αγχωτικό και βαρυσήμαντο γεγονός.
Οι ασθενείς έκλειναν τα μάτια τους κατά τη διάρκεια της επέμβασης και τα άνοιγαν με την αίσθηση ότι ο χρόνος δεν είχε περάσει. Ένιωθαν ότι τους είχε συμβεί κάτι σημαντικό, παρόλο που είχαν επιδέσμους και ουλές για να επιβεβαιώσουν τα γεγονότα της εμπειρίας.
Από αυτό προκύπτει ότι μη ιατρικοί παράγοντες, όπως η προσδοκία αποτελέσματος, παίζουν πιθανώς σημαντικό ρόλο στις περισσότερες ψυχεδελικές έρευνες και μπορούν να έχουν αξιοσημείωτη θεραπευτική επίδραση. Γινόταν φανερό ότι οι συμμετέχοντες βίωναν βαθιά συναισθήματα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αναρρώνουν από μόνοι τους από τη μακροχρόνια κατάθλιψη- αισθάνονται χειρότερα μετά την επέμβαση, και αυτό υποστηρίζεται από τα δεδομένα.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι ο θετικός αντίκτυπος που επιτύχαμε μετά από λίγες ώρες επικοινωνίας και κοινής εμπειρίας υπογραμμίζει τη σημασία των μη φαρμακευτικών παραγόντων, όπως η προσδοκία και η ελπίδα. Θα ήταν λάθος να αγνοήσουμε αυτές τις πτυχές στην ανάπτυξη της θεραπείας. Στην πραγματικότητα, πολλοί κλινικοί γιατροί χρησιμοποιούν παρόμοιες τεχνικές καθημερινά όταν αλληλεπιδρούν με τους ασθενείς, ενεργοποιώντας ενεργά το φαινόμενο placebo.
Από αυτό προκύπτει ότι μη ιατρικοί παράγοντες, όπως η προσδοκία αποτελέσματος, παίζουν πιθανώς σημαντικό ρόλο στις περισσότερες ψυχεδελικές έρευνες και μπορούν να έχουν αξιοσημείωτη θεραπευτική επίδραση. Γινόταν φανερό ότι οι συμμετέχοντες βίωναν βαθιά συναισθήματα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αναρρώνουν από μόνοι τους από τη μακροχρόνια κατάθλιψη- αισθάνονται χειρότερα μετά την επέμβαση, και αυτό υποστηρίζεται από τα δεδομένα.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι ο θετικός αντίκτυπος που επιτύχαμε μετά από λίγες ώρες επικοινωνίας και κοινής εμπειρίας υπογραμμίζει τη σημασία των μη φαρμακευτικών παραγόντων, όπως η προσδοκία και η ελπίδα. Θα ήταν λάθος να αγνοήσουμε αυτές τις πτυχές στην ανάπτυξη της θεραπείας. Στην πραγματικότητα, πολλοί κλινικοί γιατροί χρησιμοποιούν παρόμοιες τεχνικές καθημερινά όταν αλληλεπιδρούν με τους ασθενείς, ενεργοποιώντας ενεργά το φαινόμενο placebo.
Αυτό σημαίνει ότι οι επιδράσεις των ψυχεδελικών μπορεί να βασίζονται σε μεγάλο βαθμό ή εξ ολοκλήρου στο φαινόμενο placebo;
Το ερώτημα εδώ είναι: τι εννοούμε με τον όρο placebo; Η λέξη έχει συνήθως αρνητική χροιά, έτσι δεν είναι; Εάν ένα άτομο έχει μια αντίδραση σε ένα εικονικό φάρμακο, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι όλα ήταν μια χαρά. Αλλά η μελέτη μας δεν αφορά αυτό.
Σκεφτείτε τα γεγονότα της καθημερινής ζωής. Μια καρδιακή προσβολή ή μια εμπειρία κοντά στο θάνατο μπορεί να ωθήσει ένα άτομο να αλλάξει τις συνήθειες του τρόπου ζωής του - να ασκηθεί και να τρώει σωστά. Όλα αυτά μπορούν να χαρακτηριστούν ως το "φαινόμενο placebo".
Ένας άλλος τρόπος είναι να έχετε μια μεταμορφωτική εμπειρία που στη συνέχεια οδηγεί σε αλλαγές στη ζωή σας. Το ερώτημα είναι πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό στην πράξη. Δεν μπορείτε απλώς να δώσετε σε κάποιον μια καρδιακή προσβολή ή να τον στείλετε σε ακραίες διακοπές, αλλά μπορείτε να προσφέρετε μια ψυχεδελική εμπειρία. Είναι μια ισχυρή, μοναδική εμπειρία που μπορεί να αποτελέσει ορόσημο και να προωθήσει θετικές αλλαγές.
Πώς σχετίζεται η χρήση των ψυχεδελικών σε κλινικές δοκιμές με τις τρεις προαναφερθείσες κατηγορίες;
Ας επιστρέψουμε στην ιδέα ότι ο ψυχεδελικός μετασχηματισμός εξαρτάται από βιοχημικές επιδράσεις, όνειρα κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού ή μη φαρμακευτικούς παράγοντες. Η μελέτη μας για την κεταμίνη υπό αναισθησία τονίζει τον ρόλο των μη φαρμακευτικών πτυχών, όπως οι προσδοκίες, αλλά δεν αντιμετωπίζει το ερώτημα "Είναι το φάρμακο ή το ταξίδι;".
Για να διευκρινιστεί αυτό, ορισμένοι επιστήμονες ερευνούν "μη ψυχεδελικά" - παράγωγα των ψυχεδελικών χωρίς παραισθησιογόνες ιδιότητες, για να δουν αν οι καταθλιπτικοί ασθενείς μπορούν να ανακουφιστούν μετά τη λήψη τέτοιων φαρμάκων. Αυτή είναι η "θεραπεία του ναρκωτικού tripping".
Τι θα γινόταν όμως αν μπορούσαμε να "θεραπεύσουμε το ναρκωτικό από το ταξίδι" δημιουργώντας μια εμπειρία που μπορεί να αναπαραχθεί και που πληροί πολλά από τα χαρακτηριστικά ενός κλασικού ταξιδιού που προκαλείται από ψυχεδελικά, αλλά δεν απαιτεί τη χρήση ψυχεδελικών; Σε αυτή την περίπτωση, παρέχουμε στους ανθρώπους μια βαθιά και τυποποιημένη εμπειρία που μπορεί να μελετηθεί και από την οποία μπορούμε να περιμένουμε ισχυρές, ζωντανές και αποκαλυπτικές εμπειρίες με διαρκή αποτελέσματα. Θα μπορούσαμε να έχουμε τα ίδια αποτελέσματα χωρίς ψυχεδελικά;
Αυτό δεν θα είναι μια οριστική απόδειξη, αλλά θα παράσχει αδιάσειστα στοιχεία ότι μπορεί να μην υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο στην ενεργοποίηση ορισμένων υποδοχέων που είναι υπεύθυνοι για τις επιδράσεις των ψυχεδελικών. Θα αναδείξει τη σημασία της ανθρώπινης εμπειρίας στον ψυχολογικό μετασχηματισμό.
Επομένως, είναι δυνατόν να επιτευχθούν τα επιθυμητά αποτελέσματα χωρίς ψυχεδελικό φάρμακο με τη χρήση μη ψυχοδραστικών ουσιών;
Τι θα γινόταν όμως αν μπορούσαμε να "θεραπεύσουμε το ναρκωτικό από το ταξίδι" δημιουργώντας μια εμπειρία που μπορεί να αναπαραχθεί και που πληροί πολλά από τα χαρακτηριστικά ενός κλασικού ταξιδιού που προκαλείται από ψυχεδελικά, αλλά δεν απαιτεί τη χρήση ψυχεδελικών; Σε αυτή την περίπτωση, παρέχουμε στους ανθρώπους μια βαθιά και τυποποιημένη εμπειρία που μπορεί να μελετηθεί και από την οποία μπορούμε να περιμένουμε ισχυρές, ζωντανές και αποκαλυπτικές εμπειρίες με διαρκή αποτελέσματα. Θα μπορούσαμε να έχουμε τα ίδια αποτελέσματα χωρίς ψυχεδελικά;
Αυτό δεν θα είναι μια οριστική απόδειξη, αλλά θα παράσχει αδιάσειστα στοιχεία ότι μπορεί να μην υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο στην ενεργοποίηση ορισμένων υποδοχέων που είναι υπεύθυνοι για τις επιδράσεις των ψυχεδελικών. Θα αναδείξει τη σημασία της ανθρώπινης εμπειρίας στον ψυχολογικό μετασχηματισμό.
Επομένως, είναι δυνατόν να επιτευχθούν τα επιθυμητά αποτελέσματα χωρίς ψυχεδελικό φάρμακο με τη χρήση μη ψυχοδραστικών ουσιών;
Μπορεί να είναι πραγματικό - αλλά δεν το γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή. Είναι ένα ερώτημα που απαιτεί πειραματισμό. Συνεργάστηκα με τον Harrison Shung-Wen Chou, αναισθησιολόγο στο Στάνφορντ, σε ένα πρωτόκολλο που ονομάσαμε "ονειροπόληση κατά τη διάρκεια της αναισθησίας". Αυτή η κατάσταση συνείδησης συμβαίνει πριν βγούμε από την αναισθησία. Οι ασθενείς, όταν ξυπνούν μετά από χειρουργική επέμβαση, κινούνται από ένα μεγαλύτερο βάθος ύπνου και περνούν από διαφορετικές καταστάσεις συνείδησης, μερικές από τις οποίες ερμηνεύονται ως όνειρα. Περίπου το 20% των ασθενών έχουν αναμνήσεις ονείρων.
Επιμηκύνουμε αυτή τη διαδικασία και χρησιμοποιούμε το ΗΕΓ για να εστιάσουμε στους βιοδείκτες αυτής της κατάστασης. Μπορούμε να κρατήσουμε τον ασθενή σε αυτή την κατάσταση πριν από την αφύπνιση για έως και 15 λεπτά. Όταν οι συμμετέχοντες ξυπνούν, μοιράζονται ζωντανές, σημαντικές ιστορίες. Τα όνειρά τους είναι πολύ ρεαλιστικά.
Ασθενείς με σωματικές κακώσεις αναφέρουν ότι επανενσωματώνουν το σώμα τους, αποκτώντας νόημα για το σώμα τους ως σύνολο. Μια συμμετέχουσα, που είχε εκχωρηθεί άνδρας κατά τη γέννηση και είχε υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση επιβεβαίωσης του φύλου της, μίλησε για την επαναπροσδιορισμό της ζωής της μετά την επιβεβαίωση του φύλου της, φανταζόμενη τον εαυτό της σε έντονες στρατιωτικές ασκήσεις με ένα σώμα που να ταιριάζει με το φύλο της.
Αυτές οι εμπειρίες είναι ζωντανές, συναισθηματικές και μερικές φορές παραισθησιογόνες. Έχουμε ήδη δημοσιεύσει αρκετές περιπτώσεις όπου παρατηρήσαμε θεραπευτικά αποτελέσματα συγκρίσιμα με αυτά που συναντάμε στην ψυχεδελική ιατρική: έντονες εμπειρίες που ακολουθούνται από βελτίωση των συμπτωμάτων μιας ψυχικής διαταραχής.
Η παρατηρούμενη φυσιολογία ως αποτέλεσμα του ΗΕΓ σε αυτές τις καταστάσεις ύπνου μπορεί να συγκριθεί με το ΗΕΓ κατά τη διάρκεια της δράσης των ψυχεδελικών. Βλέπουμε κάποιες ομοιότητες στη φαινομενολογία των περιγραφόμενων διαδικασιών και παρόμοια θεραπευτικά αποτελέσματα.
Τι σχεδιάζεται στη συνέχεια;
Εκτός από τη δυνατότητα δημιουργίας ενός πειστικού θεραπευτικού παράγοντα με βάση το ευρέως χρησιμοποιούμενο αναισθητικό προποφόλη, επιδιώκουμε ενεργά την ανάπτυξη πειραματικών εργαλείων με βάση τις γνώσεις μας για τους μηχανισμούς δράσης του εικονικού φαρμάκου στον εγκέφαλο.
Στόχος μας είναι να διαχωρίσουμε τρία βασικά στοιχεία: τη φαρμακευτική επίδραση, την εμπειρική επίδραση και τους μη φαρμακευτικούς παράγοντες. Τουλάχιστον δύο από αυτές τις σημαντικές επιδράσεις, οι οποίες είναι ανεξάρτητες από την ψυχεδελική χρήση, είναι ικανές να παράγουν βαθιά θεραπευτικά αποτελέσματα που επαρκούν για να εξηγήσουν τα αποτελέσματα που παρατηρούνται στις ψυχεδελικές μελέτες.
Αυτό τονίζει ότι ίσως η έμφαση δεν είναι εκεί που θα έπρεπε να είναι όταν εστιάζουμε στην επανεξέταση του φαρμάκου προκειμένου να εξαλείψουμε τις παραισθησιογόνες επιδράσεις. Πρέπει να επικεντρωθούμε στην αλλαγή της ίδιας της εμπειρίας.
Ωστόσο, εξακολουθούμε να εργαζόμαστε πάνω στην τρίτη πτυχή, την επίδραση του ναρκωτικού. Συνεργαζόμαστε με τον David E. Olson, χημικό στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Davis, ο οποίος πρωτοστάτησε στη χρήση μη αλλουκινογόνων ψυχεδελικών ουσιών. Βοηθάμε στη διερεύνηση των βαθιών νευροπλαστικών αλλαγών που προκαλούνται από ένα φάρμακο που ανέπτυξε και το οποίο, τουλάχιστον στα ποντίκια, δεν ενεργοποιεί τις εγκεφαλικές διεργασίες με τον τρόπο που το κάνουν τα κλασικά ψυχεδελικά.
Στόχος μας είναι να δείξουμε ότι με την εφαρμογή αυτών των μεθόδων μπορούμε να σημειώσουμε πρόοδο στον πειραματικό προσδιορισμό, την απομόνωση και την ταυτοποίηση των συστατικών αυτής της σύνθετης θεραπευτικής προσέγγισης που ονομάζουμε ψυχεδελική θεραπεία.
Στόχος μας είναι να δείξουμε ότι με την εφαρμογή αυτών των μεθόδων μπορούμε να σημειώσουμε πρόοδο στον πειραματικό προσδιορισμό, την απομόνωση και την ταυτοποίηση των συστατικών αυτής της σύνθετης θεραπευτικής προσέγγισης που ονομάζουμε ψυχεδελική θεραπεία.